Titel: Het Slippertje
Theatergezelschap: Theater M
Acteurs: Helga Van der Heyden,Christophe Stienlet, Andy Peelman, Elise Roels
Plaats, uur en datum: Theater M in Mechelen, 22-03-2019 om 20:30u
We kwamen binnen in de zaal en spotten meteen een aantal bekende gezichten waaronder Joyce De Troch, Jeron Amin De Wulf, Margot Hallemans en nog vele anderen. Wat bleek? We waren gewoon aanwezig op de première. Alsof dat nog niet spectaculair genoeg was, verraste het stuk ons volledig. Een hilarische en goed geacteerde komedie die je van minuut één boeit. We werden meteen mee teruggenomen naar het “zorgeloze” leventje van een gezin uit de eighties. Wat er met het slippertje bedoeld werd, werd ons dan ook meteen duidelijk …
Als toeschouwer werd je meteen meegezogen in het verhaal met een dansscène om u tegen te zeggen. De actrice, Helga Van der Heyden danst alsof ze op een dansvloer in een club in de jaren ‘80 staat. Dit zorgt meteen voor een komisch moment. Er wordt op een enthousiaste en soms overdreven manier geacteerd wat als gevolg heeft dat heel de zaal het uitproest van het lachen. De gevoelens die ze ervaren die zijn duidelijk aan hun lichaamshouding, gezichtsuitdrukking en de manier waarop de boodschap wordt overgebracht. Een voorbeeld hiervan is het moment waarop Jim wordt gebeld vanuit Duitsland en begint te wandelen als een Duitse soldaat. Wanneer hij een Fransman aan de lijn heeft, antwoordt hij steeds met oui, oui, oui en als er een Engelsman aan de telefoon is steeds met yes, yes, yes. Wanneer Jim zijn “gsm” uit zijn koffer nam, schoot heel de zaal in de lach. Het was namelijk zo’n oude grote telefoon van vroeger.
In het toneelstuk worden ook enkele stereotiepe elementen verwerkt die ervoor zorgen dat een serieuze scène meteen een komisch element meekrijgt. Voorbeelden hiervan zijn het feit dat de moeder verslaafd is aan Cherry en dit zelfs bij het ontbijt drinkt en dat de vader die de lift wil nemen, steeds voor een gesloten deur staat.
De ruimte verandert niet tijdens het stuk, maar er wordt wel veel gespeeld met de kledij. Wanneer de acteurs naar een andere kamer gaan om bijvoorbeeld te koken, nemen ze de lift of de coulisse en komen terug met een koksmuts. Op die manier weet je als kijker dat de persoon in kwestie aan het koken was. Wat er exact in de andere kamer gebeurt, zien we als kijker niet.
In het verhaal zaten toch wel wat elementen die belangrijk waren voor de plot. Een van deze elementen was de opstandige dochter. Deze rol kwam zeer uitbundig aan bod. Het opstandig zijn is iets waarmee iedereen zich kan identificeren en is iets typisch voor de puberteit. Alles wat niet mag zal gebeuren en alles wat mag, ja daar vindt de dochter geen uitdaging meer in. Zo belt ze bijvoorbeeld in naam van haar moeder naar “de leverancier van haar genen”, zoals ze hem zelf noemt, om hem uit te nodigen om naar België te komen. Dit met alle gevolgen van dien. Het is een soort van kleine wraakactie omdat ze te weten gekomen is dat haar moeder haar met iemand anders verwerkt heeft dan met haar “vader”. Wat ook typisch is aan dit puberaal personage, is het feit dat ze het lievelingetje is van haar vader. Ze noemen elkaar dan ook “monchici” en “monchacha”. Zij vormen met twee vaak een front tegen het gezeur van de moeder.
Een ander belangrijk element is het perfectionisme van de moeder en daardoor de volledige focus op het trouwfeest. De vader die te veel werkt, en de opstandige dochter, de moeder die “huisvrouw” is, kunnen we hier al spreken van clichés? De vader heeft het te druk met zijn bedrijf en dus neemt de moeder de trouwplannen op zich. Dit bezorgt haar enorme stress, waardoor haar Cherryverslaving alleen maar verergert naarmate we verdergaan in het stuk. Ze staat op met een Cherry en ze gaat ermee slapen. Tussendoor probeert ze nog aan haar conditie te werken door aerobic te doen in de standaard “eightiessportoutfit”. Denk hierbij aan een fluoroze badpak met een blauwe legging eronder en dit allemaal lekker strak en natuurlijk, hoe zouden we het kunnen vergeten, met een Cherry in de hand. Dit allemaal in functie van haar trouwfeest, want ze moet toch in haar trouwkleed passen.
Naast het fantastisch uitgevoerde acteerwerk, gebruiken ze ook een prachtig staaltje muziek uit de jaren ‘80. Tijdens de verandering van scène speelt er telkens een tophit uit deze tijd. Denk maar aan Girls just wanna have fun van Cindy Lauper en It’s raining men van The Weather Girls. De muziek in het stuk brengt niet enkel een leuke sfeer, maar het katapulteert je des te meer terug naar de jaren ‘80. De mensen in de zaal kennen de nummers en je hoort zelfs enkele toeschouwers meezingen. Het is een herkenbaar effect en schenkt de kijker even pauze tussen de scènes door.
Over de drie woorden die het stuk beschrijven hebben we niet lang moeten nadenken, die kwamen meteen in ons op. Het eerste woord is “lachen”. Dit is vrij voor de hand liggend waarom we dit genoteerd hebben. Tijdens het stuk hebben we eens goed kunnen lachen en het is voorbijgevlogen. Het was gedaan voordat we het wisten. Het tweede woord dat we gekozen hebben is “geboeid”. Geboeid omdat we ons geen enkel moment verveeld hebben tijdens het stuk. De tijd vloog voorbij en na elke scène waren we benieuwd wat erna kwam. Vandaar de keuze voor het derde woord, namelijk “nieuwsgierig”. Je werd zo in het verhaal gezogen, dat je telkens benieuwd was wat er ging gebeuren.
Onze favoriete scène was het einde. Hoe cliché het ook mag klinken. We houden niet van het typical happy end, wat dus in dit stuk niet aanwezig was. Als je geen spoilers wil, zou ik niet verder lezen. Op het einde komt de dochter er eigenlijk achter dat de zogenaamde leverancier van haar genen ook een andere bloedgroep heeft en dit dus haar vader niet kan zijn. Het stopt dus met een cliffhanger. Dit vonden we allebei heel integrerend en vandaar dat dit dus voor beide de favoriete scène was. Na het stuk hebben we zelfs nog even gediscussieerd wat er nu gebeurd zou zijn. Het stuk liet ons niet los.
Een foto die naar mijn mening goed bij het toneelstuk past is de volgende:
Op deze foto zien jullie een afbeelding die jullie allemaal meteen aan de eighties doet denken. Dit is namelijk de bekende dansfilm Flashdance. Ik heb voor deze afbeelding gekozen omdat de outfit en de manier van dansen van Chantal (de moeder) me doet denken aan de actrice in de film. Ze beweegt zich net zo vlot over de dansvloer of in haar geval door de living.
Een foto die tegenstrijdige gedachten oproept bij deze voorstelling is de volgende:
Op deze foto zien jullie een man die yoga aan het doen is. Ik heb deze foto als tegenstrijdige foto gekozen omdat deze man er zeer rustig en relaxed uitziet. Dit is allesbehalve zo bij de vader in het toneelstuk. Hij heeft het enorm druk met het werk en kan weinig tijd vrijmaken voor zijn gezin. Hierdoor moet de bruiloft alleen door Chantal geregeld worden.
Als toekomstig leerkracht vinden we dat het toneelstuk het meest geschikt is voor leerlingen uit de tweede graad. Dit omdat het onderwerp van het stuk, namelijk een slippertje begaan, iets is wat ik niet met leerlingen van de eerste graad zou bespreken. De leerlingen kunnen hier al op meer genuanceerde manier naar kijken. Over het algemeen zou je denken dat je het toneelstuk niet kan gebruiken in een klascontext. Het is een komedie gebaseerd op de jaren 80 en dus iets wat ver van de leefwereld van de leerlingen ligt. Of dat zou je ten minste denken. De jaren 80 zijn namelijk steeds populairder aan het worden bij de jeugd. We zien tegenwoordig namelijk steeds meer elementen uit de eighties terugkomen in de kleding van de jeugd. De felle kleuren, de losse broeken en de vele kettingen horen standaard bij zo’n outfit.
Om een uitstap naar deze voorstelling voor te bereiden zouden we met de leerlingen de achtergrond van het toneelstuk even van dichterbij bekijken. Het toneelstuk gaat over een gezin in de jaren 80 en wat zij beleven. Dit is voor de leerlingen ver van hun bed en het is dan ook meteen een uitgelezen kans om ze hier kennis mee te laten maken. Bij het voorbereiden van de uitstap naar deze voorstelling zouden we zeker en vast foto’s en filmfragmenten met de leerlingen bespreken. Op deze manier kunnen ze de sfeer van de eighties al eens opsnuiven. Waarschijnlijk zullen ze de typische kleren wel herkennen en dit zal hun nieuwsgierigheid nog meer prikkelen. Tijdens de voorstelling zouden we de leerlingen vooral laten letten op de typische zaken uit de jaren 80. Als nabespreking kunnen we met de leerlingen een brainstorm voeren over het toneelstuk. Eerst en vooral worden de leerlingen aan het woord gelaten om hun ervaringen met het stuk onder woorden te brengen. “Wat vonden ze van het stuk? Wat vonden ze van de acteurs? Zouden ze het aanraden aan anderen?” Daarna zouden we een brainstorm voeren over de elementen die aan bod zijn gekomen in het stuk. De leerlingen kunnen hier dan met elkaar in gesprek gaan en elkaar aanvullen met dingen die ze opgemerkt hebben. Als afsluiter van de bespreking laten we de leerlingen zelf verzinnen hoe het verhaal nu echt afgelopen zou zijn.
Wat Anneleen en ik hieruit onthouden is dat ook naast de schermen Helga Van der Heyden, Christophe Stienlet, Andy Peelman en Elise Roels uitmuntende talenten zijn. De laatste twee vermelden in de Gazet van Antwerpen dat het een hele aanpassing was, en dat er toch wat zenuwen waren. Zij zijn namelijk meer vertrouwd met het acteerwerk op televisie dan in het theater. Van die zenuwen hebben wij als kijker weinig gemerkt. Ze palmden het theater in alsof ze het al jaren deden. Wij kunnen dus enkel met een positieve blik terugkijken naar dit theaterstuk en raden het iedereen aan.
Bronnen:
ITunes – Apple (Flash dance)
www.theaterm.be
Gazet van Antwerpen
Harvard Health Publishing (foto yoga)
Literatuurblog 