In het boek is er één passage die me levendig bijgebleven is. Na het lezen van het boek bleef ik met enkele vragen zitten en deze vragen gingen dan vooral over die ene passage. Waarom doet iemand zoiets? Hoe kom je erbij om dan net dat te doen? Hoe kan je hier voldoening uithalen? Enzoverder. Ik heb er dan ook voor gekozen om dit fragment te verbeelden. Ik heb dit gedaan aan de hand van foto’s en heb zo een afbeelding gemaakt via fotoshop. Op deze afbeelding zijn zeven schapen te zien die op hun rug liggen. Dit verwijst naar de daad die Roxy in een wei verricht heeft. Na haar daad loopt ze weg en keert ze terug naar het hotel waar ze verblijft. Op het moment van haar daad is het reeds avond en wordt het donker, daarom heb ik een beeld van een zonsondergang gebruikt. Hieronder een korte samenvatting van hoe men tot deze gebeurtenis gekomen is in het verhaal.
In het verhaal gaat Roxy naar een wei die dichtbij hun hotel gelegen is, je ziet deze wei wanneer je in het restaurant staat. Ze gaat naar buiten en gaat naar de wei met de schapen. Ze babbelt tegen hen. Wanneer ze tegen de schapen zegt dat ze moeten weggaan en ze dit niet doen besluit ze om actie te ondernemen. Ze wil laten zien wie de baas is en toont ze dat zij meer kracht en macht heeft dan de arme schapen. Ze draait hen op hun rug en laat hen zo liggen. Ze is er zich van bewust dat wanneer ze de schapen zo laat liggen dat ze zullen sterven. Dit wordt als volgt verwoord in het boek: “Ze weet dat een schaap zich niet zelf kan omkeren, zeker deze niet met zijn dikke vacht. Hij hijgt al snel. Zijn ingewanden duwen op zijn longen, hij krijgt het benauwd, als hij lang zo blijft liggen zal hij stikken.” (Pagina 191-192) De mensen die ’s morgens gaan ontbijten in het restaurant zien de schade die de vorige nacht aangericht is. Er liggen zeven schapen dood in de wei. Wanneer Roxy’s gezelschap doorheeft wat er gebeurd is, wordt ze hierover aangepakt door Jane. Roxy is nog steeds trots op wat ze gedaan heeft omdat ze plots zo sterk en zelfverzekerd was.
Fragment Roxy – Esther Gerritsen (pagina 190 – 199)
Literatuurblog 